Pandemi bir yaşını doldururken;

Hayatımıza neler geldi, neler geçti…

Nelerden vazgeçtik! 

Özlemlerimiz, vazgeçemediklerimiz…

Yeni alışkanlıklarımız, 

Ümitsizliklerimiz, umutlarımız,

Düşüncelerimiz, düşüncesizliklerimiz…

Hayata olan saygımız, umursamadıklarımız…

Büyüklerimiz, küçüklerimiz…

Koskoca bir yıl biterken

Bize düşündürdükleri ile,

Düşünemediklerimiz,

Ayrılamadıklarımız, sarılamadıklarımız…

Psikolojik savaşlarımız…

Neler neler geçti, daha da neler… 

Geçecek mi? Bilinmezliklerle?!.

Aşılar, Okullar, Acil servisler, Sağlıkçılar…

Daha ne kadar dayanacaklarımız,

Yarım kalan hayatlarımız,

Çevrimiçi dünyalarımız, 

Var mıydı yok muydu ayırt edemediklerimiz, 

Hasret kalmış yüreklerimiz,

En çok da çocuklarımız.

En çok da sağlık olsun dediklerimiz,

Özlemle an’dıklarımız

Minnetle say’dıklarımız

Köyümüz, denizimiz, sokağımız, esnafımız…

Hiç ayrılmayacak sandıklarımız,

Kaybetme korkularımız! Kaybettiklerimiz...

Elbet bitecek sımsıkı sarılacağız dediklerimiz…

Çok özlemişiz demek ki…

İyi olduğunuzu bilelim yeter dediklerimiz…

Korkmadan sarılabileceğimiz günler için savaştıklarımız,

Birlik beraberliklerimiz, yalnızlıklarımız...

Her gecenin sabahı için uyandıklarımız…

İyi dileklerimiz, vardır elbet bir sebebi dediklerimiz,

Dünya hırslarını bir kenara bıraktıklarımız,

Daha da neler neler… Sürer gider,

Ama elbet bir gün biter… 

Saygıyla ve sabırla, bir de, 

Kalalım sağlıcakla şimdilik yeter...