“Ya o sorunluydu zaten, ağır depresyondaydı, tabi tabi başka sıkıntıları da vardı, zaten ailesinde de varmış, daha önce de denemiş, özel hayatı da şöyleydi, böyleydi, tüh çok üzüldük vah vah...”

Ardımızdan bunları söyleyip işin içinden sıyrılma rahatlığını kimseye yaşatmamak için mücadele etmeye devam edelim nolursunuz🙏🏻😔 Ben perişan oldum yine sabah Dr. Mustafa Yalçın’ın intihar haberini görünce...

Tıp fakültesi kazanmak için yıllarca nasıl çalışılır, tıp okumak ne kadar yıldırıcıdır, nelerden vazgeçilir, ne uykular verilir, ne beyinler yanar ve sonrasında asistanlık hayatında ne darbeler yenir birebir yaşamak hassaslaştırıyor insanı. Yaran neredeyse orada atıyor canın. Evet benim yaram var, gocundum bu yüzden. Belki siz de gocunmalısınız, bir gün benzer sıkıntılar yaşayıp yaşamayacağınızı bilemezsiniz...

Kim olursa olsun içi sızlamıştır diye düşünüyorum bu haberi okuduğunda. Bu kadar emekle yetişen bir insan vatan, millet, insanlık için ne kadar değerli aslında düşününce. Kim bilir kaç hastanın şifası olacaktı, kaç acıyı dindirecekti, kaç hayat kurtaracaktı daha. Yardım edilemez miydi, bu sona engel olunamaz mıydı? Kimsenin elinden bir şey gelmedi mi yani? Duyulmadı mı yardım çığlıkları? Yaşama veda etmeden önce her insan yardım çığlığı atar, atar da duyabilen var mıdır? Bu insanları duyabilmek için elbette duyarlı bir yürek gerekiyor. Ne yazık ki bu günlerde ondan fazla bulunmuyor...

Allah rahmet eylesin. Sebep olanlara da vicdan versin ki vicdan azabı duyabilsinler...

Cehennem de bu azaptır belki zaten.